Sinds het begin van de verspreiding van het coronavirus (COVID-19), bleef ik maar denken aan de voor mij oorspronkelijke betekenis van ‘corona’: een sonnettenkrans van 14 sonnetten waarbij de laatste regel steeds de eerste regel van het volgende gedicht is; en waarvan alle beginregels samen het 15de ‘meestersonnet’ vormen. Daarom ben ik al weken aan een reeks aan het schrijven, met wisselend succes. Het Meestersonnet heeft alvast op de website www.coronagedicht.nl gestaan. Binnenkort volgt op deze website mijn hele sonnettenreeks.
Zondag 15 maart zou ik deelnemen aan het afsluitende gala van Granate Festival. Het is een eer om deel uit te mogen maken van een festival dat zich richt op diversiteit en inclusiviteit in kunst, poëzie, muziek en film.
Maar helaas, het festival ging niet door vanwege de anti-corona-maatregelen. Vandaar dat ik mijn deelnemende dichtregels insprak op video, die door Granate gepost werden op social media. Hieronder mijn fragment. Hopelijk volgend jaar beter!
Recent was ik op de Faeröer eilanden, die mijn bundel “Tot hij oceaan werd” inspireerde. Ik las het gedicht ‘Nólsoy’ voor, met op de achtergrond het eiland Nólsoy.
In literair tijdschrift Extaze tweeëndertig met als thema: ‘De onzichtbare schrijver’, zijn twee nieuwe gedichten van mijn hand gepubliceerd. Het blad werd 28 november gepresenteerd in Den Haag.
Wat geweldig om mijn naam in een echt blad te zien, dat voelt geweldig! Nu door naar de volgende tijdschriften en wedstrijden, er zijn er genoeg…
Felix Monter heeft mijn bundel gecenseerd voor de website van literair tijdschrift Extaze:
“Zo’n overvloed aan materiaal is bijna verstikkend. Van Daalen weet er beheerst en scherp gebruik van te maken. Ze mengt impressies van het ongenaakbare landschap moeiteloos met mythen en persoonlijke ontmoetingen.”
Toen ik in Amerika woonde, hoorde ik voor het eerst de meeslepende muziek van Faeröerse viking-folk-metalband Týr. Sommige nummers werden in hun eigen taal gezongen, een taal die me mateloos ging fascineren tot vandaag aan toe. Faeröers is een onderdeurtje in de Germaanse taalfamilie: slechts 60.000 sprekers op de hele wereld, minder dan het Fries.
Reden genoeg om naar de Faeröer eilanden te gaan, keer op keer, en de zomerse taalcursus van de plaatselijke universiteit te volgen. Ik werd verliefd op het landschap, het geroep van de wind en het geruis van de zee.
Bovendien is er een levendige traditie op de eilanden om een reidans te dansen op hoogtijdagen, of na bijzondere gebeurtenissen zoals een huwelijk, en daarbij de balladen te zingen waarvan de teksten in sommige gevallen bijna duizend jaar oud zijn. De teksten gaan over sagen en mythen, deels lokaal gebonden, deels bekend uit de IJslandse schriftelijke overlevering. Dit is levende geschiedenis die in ons deel van Europa platgelopen is, maar daar nog springlevend is. Ik kan er nog uren over doorschrijven, hoe mooi dat is om te zien en om daaraan mee te doen.
Na vier maanden in totaal op de eilanden te hebben doorgebracht, lag er een bescheiden stapeltje gedichten. Omdat ik vind dat ze bij elkaar horen, samen met foto’s die ik op de eilanden maakte, is er nu een dichtbundel: Tot hij oceaan werd
De gedichten tonen de eenzaamheid, de sagen, het allesverroestende zout en bovenal, de zee.
Deze eerste proeve van kunne is uitgebracht in eigen beheer via Brave New Books en verkrijgbaar via Bol.com en (voor boekhandelaren) Centraal Boekhuis.
Tot hij oceaan werd bestellen: stuur een email met uw naam en adres naar cmvandaalen {AT] gmail [DOT] com. Ik stuur u het rekeningnummer voor het overmaken van 15 EUR, de kosten van de bundel. De porto is inclusief en u krijgt een persoonlijke opdracht. Als u liever een opdracht voor een ander in de bundel geschreven wilt hebben, kan dat natuurlijk ook.
U kunt het boek ook (zonder opdracht) bestellen via Bol.
Zo heb ik ze het liefste, slapend. Dan kan ik ze gemakkelijker tellen als de mijne. En het is stil genoeg in huis voor de herrie in mijn hoofd – die komt dan ook tot rust. Stapels naaiprojecten, kleren die niet afkomen en als ik eens iets afmaak, niet lekker zitten. Een halve meter werk op de rechterhoek van mijn bureau, geen idee meer wat er in zit. Personages die in mijn hoofd staan te schreeuwen om aandacht, tijd bij de laptop, aanwezigheid op het scherm, op papier, in de hoofden van anderen. De was hangt half uit de machine. Laat ik me inschrijven voor een volkstuin.
Drie paar schoenen stukgelopen
zeven jaren niet geslapen
er is geen puperrode bloempje
bloed in het baringsbed
placenta al in een vuilniszak
voordat ik klaar was met douchen
bed schoon opgemaakt
door de kraamhulp die ik een hand moest geven
met mijn benen wijd open
Is dit mijn hutje op kippenpoten
waar de schoonmaker zich over mijn nieuwe kind buigt
waar iedereen door beweegt zonder mij
waar ik de grootmoeder zoek
in de vouwen van de lakens
Ik lunch graag in het ziekenhuis
de dood is er ook ik zie hem nooit
ballonnen in roze of blauw
speciale stiften om op gips te schrijven
twee onbekenden vergelijken rollatoren
een dikke verpleegster wipt heen en weer
voor de warmhoudplaat
nat trekt het patroon in de tegels
nieuw gebakken vers gemaakt
druppelend vloeiend in het trapgat
waar ze rechtstandig omhoog komen
om patiënt te worden
ik zit aan de kant
met hen die al geweest zijn
