Op 21 september ga ik een ministukje voorlezen uit mijn vooralsnog ongepubliceerde eerste roman bij Eus’ Boekenclub. Aanmelden om in het publiek te zitten, gratis, kan hier
Vanaf eind oktober zijn de afleveringen te zien bij NTR, tegen die tijd vertel ik welke aflevering ik in terecht ben gekomen!
Sinds augustus 2023 schrijf ik stukken voor Elders Literair over mijn favoriete plaats op de hele wereld (afgezien van mijn eigen bed), De Faeröer Eilanden.
In april schreef ik samen met Maria van Daalen (ja, familie) een briefwisseling voor de digitale poot van De Gids, DiG: PSIECHEDEELIES
Heidi Koren en ik zijn een briefwisseling begonnen op het nieuwe literaire platform Elders. Kom, lees, schrijf je in voor de nieuwsbrief!
‘Werelden om in te schuilen’ : Jorn van Leeuwen in Afslag BLV (Heerenveen)
Binnen de Nederlandse hedendaagse kunst is Jorn van Leeuwen een uitzondering: een kunstenaar die de technieken van figuratief tekenen en schilderen tot in de puntjes beheerst én in staat is de beschouwer mee te voeren in zijn belevingswereld. In Afslag BLV in Heerenveen is tot eind augustus een overzicht van zijn werk te zien in twintig tekeningen en schilderijen. Ga dat zien, liefst in combinatie met de gelijktijdige Jan Mankes tentoonstelling in Museum Belvédère.
Rosace, 2020, 125 x 140 cm, olieverf op doek. Foto: Jan van Hoof Galerie
gepubliceerd als Gedicht van de Maand bij de Klimaatdichters!
Dat ik online een beetje stil ben, wil niet zeggen dat ik stilzit. Het echte leven is een stuk belangrijker. Daarom ben ik blij dat ik toe mocht treden tot de klimaatdichters, die hun kunst inzetten voor een betere wereld! Ik sta in de ster, even voor de duidelijkheid.
https://www.klimaatdichters.org/
de toevalligheid van het ontmoeten is wel weg ik moet het nu hebben van de dingen in de douche spoelt een lange haar langzaam langs de rand van het water niet voordat er zich drie lussen in gedraaid hebben van precies dezelfde grootte als danseressen die hand in hand pas de chat maken of de krullen van mijn dochter als ze ‘eee’ leert schrijven de vulling is alweer leeg laat ik een kartonnen doos komen gereden door een man die ook liever bij zijn familie is miljoenen jaren oud veen verbrandend voorttuffend door een steeds schonere stad alle wandelaars rapen afval tussen negen en negen de doos rammelt bijna leeg tussen de luchtkussens behalve een kleiner doosje met drie vullingen
Doordeweekse avond. Kinderen schuiven zoals gewoonlijk met eten heen en weer op hun borden, Manlief en ik nemen de dag door.
‘Zeg mama’, begint de oudste, ‘we hebben eigenlijk helemaal níks van het eten zelf gemaakt.’
We doen een rondje: de pasteitjes komen uit een fabriek en zijn direct uit de diepvriesverpakking in de oven geschoven. Dat ze er handgemaakt uitzien, is niks dan een slimme marketingstrategie. De broccoli komt uit de grond – er is kortstondige verwarring over of het als boom of struik groeit, ingegeven door het décor van Sesamstraat – en is alleen geoogst door mensen, opgewarmd door mij. De krieltjes: gegroeid in de natuur en door mensen gekweekt, geoogst, verpakt, vervoerd en in de pan gegooid. De sauzen op tafel: fabriek, met natuurlijke grondstoffen. Halfvolle melk: idem. Zout (gewonnen), peper (geoogst), tafelkleed (plastic), borden (Ikea), bestek (erfenis).
Wat ligt er nog meer voor het grijpen? Mijn breiwol: mix van uit Engeland en Nieuw-Zeeland geïmporteerde wol, gekleurd met chemische stoffen. Glazen vaas van een goedkope winkelketen: made in China. Onze kleding: mix van kringloop en fast fashion. Tijd voor een lesje wereldeconomie.
Niks zo leuk als video’s over Hoe Het Gemaakt Wordt. De kinderen kijken met open mond naar een zee van chipjes die in rap tempo over een lopende band stuiteren, en onderwijl met kaaspoeder worden bestoven. Dan hilariteit over hoe wc-papier gesneden wordt uit rollen zo hoog als ons huis. Grondstoffen, productielijnen, logistieke ketens, het gaat ze nog een beetje boven het hoofd. Tot ik naar buiten wijs: dáár, uit de achtertuin, kweekten we courgettes voor de soep. Dat is de kortste logistieke keten die ik kan verzinnen, ik hoef er niet eens voor naar de moestuin te fietsen.
Oudste dochter benadrukt nog eens dat wat de natuur maakt, niet door mensen gemaakt is. Manlief en ik laveren door een gesprek waarin we duidelijk proberen te maken dat mensen vooral goed zijn in natuur kapot maken. Wij incluis, met onze plastic-consumptie en vriezer vol vlees. Maar dan op een behapbaar en vriendelijk niveau voor de leeftijden tegenover ons. Ik wil niet hetzelfde defaitisme installeren dat mij in de jaren tachtig ingeramd werd door het eindeloze gewauwel over ‘zure regen’. (Daar hoor ik trouwens nooit meer iets over, is dat ondergeschikt geraakt aan de grotere klimaatproblematiek?)
Het avondschema begint inmiddels behoorlijk uit de hand te lopen. Snel een bakje vla (Friese melk, Zuid-Amerikaanse suiker, chemische smaakstoffen van onbekende herkomst, Arabische benzine voor het vervoer). Even de wereld kleiner en veiliger maken, zodat de kinderkopjes niet gaan liggen dollen op hun kussens.
‘Uiteindelijk zijn er maar twee dingen aan tafel die ik echt helemaal zélf heb gemaakt’, zeg ik met een knipoog naar mijn partner. ‘Met een héél klein beetje hulp van papa.’
De muziek van Froukje schalt door het huis. Ik verschans me in de badkamer, het is niet aan mij besteed. Weemoedig denk ik aan de klassieke tonen van Bach en Händel en besluit voortaan iedere dag Radio 4 aan te zetten. Oudste dochter vindt het echter prachtig en zingt al snel de liedjes mee. Ze bedelt haar papa om het ‘s avonds weer aan te zetten, met als gevolg dat beide dochters tegen de tv geplakt naar de videoclips kijken. ‘Hé, wie het kleine niet eert, is het grote niet weert! Dat zegt mama ook altijd!’
Zelfs tijdens het avondeten gaat het door, dochter maakt er een eigen liedje van met veel ‘lalala’ tussendoor. Ik probeer niet te duidelijk met mijn ogen te rollen. Manlief glimlacht alleen maar. Als we, helikopterouders die we zijn, benadrukken dat ze nu écht moet gaan eten, komt er in de medley ‘jajaja ik weet het wel, genoeg te eten, dak boven mijn hoofd, Nederlands paspoort, lalala’ langs. Manlief kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan, ik knik alleen maar. Dit kind heeft duidelijk mijn woorden geïnternaliseerd.
Ik ben nogal van de school: Doe vooral wat ik zeg en niet wat ik doe. Dat werkt natuurlijk niet, want kinderen doen hun ouders na, of die ouders dat nu willen of niet. Zo hoorde ik vorige week een dubbele echo op de achterbank (“crap!” ) toen ik werd afgesneden door een sukkel die niet kon invoegen. Met veel gegiechel erachteraan. Vliegensvlug zocht ik naar een manier om na-apend gevloek om te buigen. (De oplossing is natuurlijk dat ik helemaal niet meer zou vloeken, maar we moeten realistisch blijven.) De nieuwe regel werd: als je vloekt, dan moet je dat goedmaken door direct iets aardigs tegen iemand anders te zeggen. Braaf klonk het op de achterbank: ‘wat zit je haar leuk’ en ‘dankjewel voor het delen van je rijstwafel’.
Ik heb een vermoeden dat ik nog veel complimentjes uit ga delen de komende jaren.